| Op het laatste moment de plannen omgegooid en in plaats van de
zeelandbrug naar Zoetersbout om op zoek te gaan naar zeepaardje
voor 2012. Met wat tips van René op zak zou het moeten lukken
dachten we. Op Zoetersbout waren al drie buddyparen aanwezig,
dus de drukte viel mee. Na wat halsbrekende toeren bij de instap
(springtij en kentering LW) gaan we onder. We hadden
afgesproken om in het zeepaardjes gebied 'baantjes' te gaan
trekken. Van links naar rechts en weer terug en elke keer een
meter opschuiven. Het kan niet missen zou je zeggen. Op een
gegeven moment kregen we versterking van nog twee
buddyparen die ook duidelijk aan het zoeken waren, dus
drie keer zoveel kans. Meerdere malen had ik het YES-gevoel, maar
telkens bleek het een milleniumwratslak te zijn die ergens half
tussenuit stak. Mariëlle wees me nog een paar zoenende grondels
aan. Erg grappig om te zien hoe die visjes met hun dikke lipjes tegen
elkaar aan zitten. Het moment duurde tekort om er een foto
van te kunnen maken. Helaas wilde het met het zeepaardje niet
lukken. Na 40 minuten besloten we om toch maar lekker te gaan
duiken. We gingen richting het zuidwesten en zakten af naar een
meter
of tien. Het zicht klaarde duidelijk op en bedroeg zo'n 4 meter.
Diverse zeer mooi begroeide palen en sepiatentjes. We zagen
vechtende botervisjes, mooi in paaikleed. Verder flinke
heremietkreeften, kokerwormen en ook hier talloze wratslakken. Na
70 minuten gingen we ondiep weer terug om nog een laatste
poging te doen voor het zeepaard (handige plek voor een safety-
stop). Het was zeer duidelijk dat we er weer waren omdat het zicht
weer terug liep naar een kleine twee meter. Na weer tien minuten
gezocht te hebben en we net hadden besloten om eruit te gaan
zagen we een duiker die wel erg op zijn gemak lag te fotograferen.
Ik zat inmiddels na ruim 80 min zwaar in de reserve en baalde dat ik
er snel uit moest, net u ik het zeepaardje zag. Terwijl de fotograaf
plaats maakte voor ons baalde ik: 'geen tijd meer voor een goede
foto met 20 bar'. Ik keek onder Mariëlle door naar haar manometer.
Natuurlijk was ze nog niet
in haar reserve, nog lucht voor een half uur ofzo. Waarom heb ik die
10-liter fles meegenomen, terwijl er nog een volle 12 liter in de auto
ligt, grrrrrr,.... Ik keek Mariëlle aan aan, gaf aan dat ik op dit
bijzondere moment de duik ging beëindigen. Vervolgens maakte ik
de camera los en gaf deze over en nam nog even de tijd om het
zeepaardje goed te bekijken. Wat een mooi donker bruin exemplaar
en een hele mooie rode tekening op zijn koppie. Daarna was het de
beurt aan mijn buddy om er iets moois van te gaan maken. Haast je
vooral niet seinde ik. Ik wacht wel bij de instap. Afwisselend balend
en blij dook ik rustig door naar de trap waar ik twee minuten later
boven kwam. Vervolgens heb ik nog een kwartier staan kijken hoe
Mariëlle haar belletjes continu door het wateroppervlakte plopten en
zag dat Mariëlle toen werd afgelost door Dicky en haar buddy. Een
bijzondere duik om niet te vergeten. Vervolgens moesten we weer
als een speer naar huis, want een van ons moest om drie uur weer
netjes bij school staan. |
| |
